Μετά τον ξυλοδαρμό στο μετρό, εγώ προτιμώ την αφροαμερικανίδα μάνα. Οπως η Τόγια από τη Βαλτιμόρη που έκανε τον γιο της «τ΄αλατιού» όταν τον είδε να συμμετέχει σε επεισόδια (η φωτογραφία είναι του 2015)
Οταν αναλογίζομαι σήμερα εκείνη την εποχή, διαπιστώνω - τι παράξενο! - ότι παρά τα ελάχιστα, σε σχέση με τώρα, μέσα πληροφόρησης, γνωρίζαμε, τελικά, καλύτερα τι συνέβαινε στον κόσμο
Δεν μου ήρθε στα καλά καθούμενα στον νου ο Ταχτσής και η Εκάβη του. Μου τους θύμισε η συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στο περιοδικό «Πατρινόραμα»
Οσοι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουμε ασχοληθεί με τα καλλιτεχνικά αυτής της χώρας, με τους μύθους αλλά και τα παραμύθια τους, ξέρουμε τι σημαίνει «περιβάλλον του καλλιτέχνη». Οι συνεργάτες, οι φίλοι και οι «πρόθυμοι» που κινούνται γύρω του. Αυτοί που η ουσία του ρόλου τους, ενίοτε και ως αμειβόμενη εργασία, είναι να […]
Αυτή η φωτογραφία, ωστόσο, είναι μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε κάτι. Ακούω, από την πρώτη καραντίνα, τις κραυγές για καταστολή ελευθεριών και διακίνησης ιδεών με πρόσχημα την πανδημία
Η πιο μαζική γιορτή είναι τα Χριστούγεννα και ο διάκοσμός της ένας ευτελής και συγχρόνως εξαιρετικά πολύτιμος αχταρμάς, ο αχταρμάς της ζωής μας.
Ο πολιορκητικός κριός των γιεγιέδων, ο Δούρειος Ιππος με τον οποίον θα άλωναν τη χριστεπώνυμη κοινωνία, ήταν, υποτίθεται, η μουσική
Ο δημοφιλής ηθοποιός μιλάει για τη ζωή με περιορισμούς, τα είδωλα που δεν πεθαίνουν και το σίριαλ «Σχεδόν ενήλικες» που ετοιμάζει για το Mega
Το «Ιδού εγώ - ο Γιάννης Βλαχογιάννης» θα παρουσιασθεί, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, στο θέατρο Σταθμός
Σκουπιδάκια» ή τα αυτονόητα μιας ζωής έτσι όπως την ξέραμε; Αντε, λοιπόν, να βάλουμε τα δυνατά μας και να προσέχουμε ώστε να ξαναβρούμε με ασφάλεια τα «σκουπιδάκια» μας.
Μου κάνει εντύπωση ότι ο κύριος Τσίπρας, αφού είχε τόση ανάγκη από το θέατρο, αφού είναι το «οξυγόνο» του όπως, περίπου, καταλαβαίνουμε από το κείμενο της ανάρτησής του, δεν πήγε μετά της συντρόφου του (η οποία, όπως μαθαίνω, έχει και κουμπαριές στον θεατρικό χώρο) σε κάποια παράσταση αυτές τις τρεις εβδομάδες που λειτουργούσαν οι αίθουσες
Υστερα από πολλά χρόνια, η Ευρώπη βρήκε έναν ηγέτη που ταιριάζει στην εποχή μας
Από τις ταινίες του Τζέιμς Πάρις έως το δομημένο από την Αριστερά αφήγημα ότι η Εθνική Αντίσταση υπήρξε αποκλειστικά δική της υπόθεση και πλέον ακούγεται τόσο γραφικό όσο και οι ταινίες του Πάρις.
Η δεκαετία του 1960 και η νοσταλγία που κεφαλαιοποιεί πουλάει. Η «εμπορικότητά» της έχει κατ' αρχάς μια εξήγηση σε σχέση με τις χρονικές αποστάσεις. Είναι, οριακά, η δεκαετία που δικαιολογεί τον νόστο, δηλαδή την επιστροφή σε κάτι
Ο Μάνος Ελευθερίου ήταν παθιασμένος με την ιστορία της Ελένης Παπαδάκη - σε αυτήν άλλωστε αναφέρεται και το μυθιστόρημά του «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές»
Ο χορός της εξουσίας όμως τέλειωσε. Και άφησε τους χορευτές με το βήμα μετέωρο
Η πανδημία, οι συνέπειες και τα επακόλουθά της έκαναν το «1984» πασπαρτού
Η λέξη «αξιοπρέπεια» έπαιξε στην κορυφή τα μνημονιακά χρόνια. Εργαλειοποιήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ακόμη ήταν ελάσσων αντιπολίτευση
Ο άντρας με τα μούσκουλα είναι ο Ναβίντ Αφκαρί από το Ιράν, πρωταθλητής στην πάλη με πολλές διεθνείς διακρίσεις. Πριν από δύο χρόνια πήρε μέρος σε διαδηλώσεις εναντίον του ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος
Ολο αυτό θα ήταν ηθική και όχι ηθικολογία αν δεν υπήρχε η ιστορία με τον πρεσβευτή της Βενεζουέλας που είχε τη σεξουαλική παρενόχληση σε ημερησία διάταξη και τον οποίο κουκούλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ
Πώς τραγουδούσε ο Μητροπάνος τον στίχο του Αλκη Αλκαίου; «...πως η ιστορία γίνεται σιωπή»
Η δημοφιλής ερμηνεύτρια που έκλεισε 45 χρόνια στο τραγούδι, αποκαλύπτει τα μυστικά της διάρκειάς της και ανατρέχει σε στιγμές του παρελθόντος αλλά και της φετινής, «άδικης και αδικημένης» χρονιάς
Πού βρίσκεται η άκρη της «κόκκινης κλωστής δεμένης στην ανέμη τυλιγμένης» που δίνει κλώτσους στην πραγματικότητα χάριν του παραμυθιού (ή της προσωπικής παραμύθας του κάθε «ποιητή του κάρου»;).
Θα ξεκινήσω από την περιγραφή μίας σκηνής έτσι όπως μου τη διηγήθηκε αξιόπιστο άτομο. Απέναντι από κάποια Πολεοδομία (ας μην πούμε ακριβώς ποιας περιοχής αν και το περιστατικό συνέβη στη δεκαετία του 1980) υπήρχε ένα καφενεδάκι, από εκείνα τα υπολειτουργούντα. Το οποίο όμως το πρωινό μίας συγκεκριμένης ημέρας της εβδομάδας ήταν φίσκα. Πάντα το πρωινό […]
Ενας Πρωθυπουργός κρίνεται από το κυβερνητικό του έργο και όχι από τις διακοπές του
«Μη διαψεύδεις ποτέ μια φήμη διότι έτσι, παραμένει φήμη. Αφησέ την ασχολίαστη και θα ξεχαστεί» έλεγε η Αλίκη Βουγιουκλάκη
Ενα ανέκδοτο κείμενο του Μάνου Ελευθερίου από το 2013 που δημοσιεύουν «ΤΑ ΝΕΑ», με αφορμή τα δύο χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου ποιητή, στιχουργού και πεζογράφου
Τι άτιμο πράγμα όμως αυτή νοσταλγία. Και πόσο σνομπισμό κεφαλαιοποιεί τελικά. Με την έννοια του sine nobilitate - που σημαίνει «χωρίς ευγένεια» - και από την οποία προέρχεται η λέξη σνομπ.
Το άγαλμα του Κολόμβου που πέταξαν οι διαδηλωτές στη θάλασσα συμπαρασύρει στον βυθό την ιστορία της σκέψης και της δημιουργίας
Η άμωμος ύπαρξη. Η αναμάρτητος, η άσπιλη και η αμόλυντη. Κάτι, ας πούμε, σαν το χιλιοπαιγμένο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς που - πιάσ' το ο ένας, πιάσ' το ο άλλος - κάτσιασε και βρώμισε από την πολλή χρήση.
Βλέποντας όλα αυτά από την απόσταση του χρόνου, έχω την εντύπωση ότι εκείνος ο άτυπος μικροεμφύλιος, σήμανε, ιστορικά, την λήξη του πραγματικού Εμφυλίου. Διέλυσε την πνευματική ηγεμονία των κληρονόμων της «ηθικής νίκης», της περίφημης «δρακογενιάς»
Στην αρχή, οι προχθεσινές εικόνες υποδοχής των πρώτων τουριστών στη χώρα μας, με τους πίδακες του νερού (πρόκειται για παγκόσμιο αεροδρομικό έθιμο), τις τοπικές φορεσιές, τις μαντινάδες, τους χορούς και τα φιλέματα, μου προκάλεσε ένα είδος αμηχανίας.
Ανθρωποι που το δημόσιο όνομά τους είναι η ηλικία τους (πολύ θα ήθελα να δω πώς θα συνεννοηθούμε αν, σε κάποιο έγκλημα, θύτης και θύμα έχουν την ίδια ηλικία). Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.
Η απεγνωσμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν να «μεταφράσει» τα όσα επέσυρε η αποκάλυψη των διαλόγων ανάμεσα στον Νίκο Παππά και τον Σάμπυ Μιωνή αλλά και οι αποκαλύψεις της εφημερίδας «Παραπολιτικά», με προ τριακονταετίας όρους, δείχνει απλώς ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι, λίγο έως εντελώς, χαμένοι στη μετάφραση - χωρίς, βέβαια, την υποφώσκουσα ατμόσφαιρα της ταινίας της Σοφίας Κόπολα.
Από τη μία υπάρχει ένα δίκαιο αντιρατσιστικό κίνημα. Και από την άλλη ένας ισοπεδωτικός παραλογισμός. Ανάμεσά τους μια μαύρη τρύπα που «καταπίνει» και γραφικοποιεί ακόμη και τις καλύτερες των προθέσεων. Και διαμονοποιεί τις λέξεις δίνοντάς τους υπερφυσικές ιδιότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κολοσσός των καλλυντικών, η εταιρεία L' Oreal, που οι εκπρόσωποί της ανακοίνωσαν ότι αποσύρουν από την περιγραφή στις συσκευασίες των προϊόντων τους τις λέξεις «λευκό» και «λεύκανση»
Η πρακτική εφαρμογή του ηθικού πλεονεκτήματος (το «της Αριστεράς» ακούγεται πλέον μόνο ως ανέκδοτο) που έγινε πολιτική βουβουζέλα.
Η μαντεμουαζέλ και ο Ντιαγκίλεφ Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του 1910 όταν ο Ντιαγκίλεφ με τα Ρωσικά Μπαλέτα του αναστάτωνε το Παρίσι, όχι μόνο καλλιτεχνικά. Τα πολύχρωμα φολκλόρ κοστούμια, σε παραστάσεις όπως η «Πετρούσκα» και η «Σεχραζάτ», ξετρέλαιναν τις Παριζιάνες της υψηλής κοινωνίας που άρχισαν να αποκωδικοποιούν τον εξωτισμό στην γκαρνταρόμπα τους. Στην αυτοβιογραφική αφήγηση της Κοκό Σανέλ «Η αύρα της Σανέλ» που κατέγραψε ο Πολ Μοράντ, η μαντεμουαζέλ διηγείται πως ένα βράδυ, ενώ παρακολουθούσε μία παράσταση και έβλεπε τις κυρίες να εκστασιάζονται από την, επί της σκηνής, έκρηξη των χρωμάτων, σκεπτόταν: «Καλά, χορτάστε τώρα χρώμα γιατί του χρόνου θα σας ταράξω στο μαύρο». Την επόμενη σεζόν λάνσαρε το «μικρό μαύρο χρώμα» ένα ρούχο που, μέχρι τότε, οι κομψές Παριζιάνες δεν θα μπορούσαν να το φανταστούν ούτε για τις υπηρέτριες των σατό τους. Ο ριζοσπαστισμός της γυναίκας που άλλαξε όχι μόνο τις νόρμες της μόδας αλλά και της θηλυκής φιγούρας, είχε ήδη εκδηλωθεί όταν ξευτέλισε τη ζιμπελίνα κάνοντάς τη φόδρα σε πανωφόρια από κάμποτο, καθιέρωσε τη μόδα της ηλιοκαμένης επιδερμίδας που, μέχρι τότε, παρέπεμπε σε εργάτριες της υπαίθρου και «ανακάλυψε» τα φο κοσμήματα. Λίγες δεκαετίες αργότερα, ο Ιβ Σεν Λοράν ανέδειξε το φολκλόρ ως κλασικό στυλ και γέμισε τις γυναικείες ντουλάπες με πολύχρωμους φραμπαλάδες και σαλβάρια. Πάμε παρακάτω. Αν τη δεκαετία του 1980, τότε που η μόδα ήθελε τη μέση των τζιν να φτάνει μέχρι λίγο πιο κάτω από το στήθος, βλέπαμε τα χαμηλοκάβαλα παντελόνια του Αλεξάντερ ΜακΚουίν που αφήνουν να φαίνεται το εσώρουχο, θα γελούσαμε - τουλάχιστον. Αντίστοιχα, την ίδια εποχή, όταν ετοιμαζόμουν για βραδινή έξοδο, η μητέρα μου, γαλουχημένη με τους κανόνες κομψότητας του 1950 και του 1960, βλέποντας τι φορούσα, με ρωτούσε αν το πάρτι που θα πάω είναι μασκέ. Το στοίχημα της κομψότητας Είναι σαφές πως η κινητήρια δύναμη της μόδας είναι το ότι, κάθε τόσο, αναθεωρεί τους κανόνες αισθητικής. (Τι να πρωτοθυμηθώ; Το mix and match ή τις γόβες με σοσόνια του Γκοτιέ;). Πολύ περισσότερο τους καταργεί το προσωπικό στυλ - το οποίο επίσης πριμοδότησε η Σανέλ. Που σημαίνει ότι το να κρίνουμε έναν άνθρωπο από τα ρούχα που φοράει, είναι τόσο αυθαίρετο που αποτυπώνει μικροψυχία. Στην εποχή μας, δεν υπάρχουν «ανάρμοστα ρούχα» παρά μόνο όταν, για ειδικούς λόγους, ισχύει ενδυματολογικό πρωτόκολλο. Ναι, είναι ανάρμοστο να πας σε κηδεία με κόκκινο φόρεμα, στη Βουλή με σαγιονάρες ή σύζυγος πρωθυπουργού να εμφανιστεί σε επίσημη συνάντηση με κομπινεζόν. Φόρα το όπως θες Την εποχή της πολιτικής ορθότητας βλέπω την έξαρση μιας ασύμμετρης τάσης να στοχοποιούνται κυρίες της πολιτικής ή του ευρύτερου χώρου της, με «σκανδάλη» τις ενδυματολογικές τους επιλογές. Από τη στέκα της Μενδώνη έως το παντελόνι της Μαρέβας και από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως την Πατούλη. Καταλαβαίνω τον σχολιασμό στα πλαίσια ενός απολύτως αποδεκτού κοινωνικού κουτσομπολιού - όλοι το κάνουμε. Οχι όμως να βγάζεις, με βάση το ρούχο, συμπεράσματα για ψυχικές ή πνευματικές ιδιότητες. Στο κάτω κάτω, το να συνδυάζει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δαντελένια τουνίκ με παντελόνι - φόρμα ή αθλητικά παπούτσια δεν την κάνει χειρότερη ΠτΔ. Από την αντίληψη «Είμαστε ό,τι φοράμε» προκύπτει το «Τα ήθελε και τα έπαθε το θύμα του βιασμού». Και το να κρίνεις κάποιον από τα ρούχα που φοράει είναι ακριβώς της ίδιας ούγιας με το να τον κατακρίνεις επειδή δεν έχει ρούχα να φορέσει.
Η εικόνα και η έννοια της παραλίας έχει τις τελευταίες δεκαετίες μετασχηματιστεί χέρι - χέρι με την ελληνική κοινωνία
Η Μύκονος είναι το νησί που ένα μεγάλο ποσοστό του κοινού «αγαπάει να μισεί». Μια αντίφαση που αποτυπώνει τη σχέση δράσης και αντίδρασης. Το διαπιστώσαμε τα τελευταία 24ωρα με αφορμή το λουκέτο, λόγω συνωστισμού, στο παραλιακό μπαρ - εστιατόριο της Φτελιάς. Τα λαϊκά δικαστήρια των σόσιαλ μίντια πρότειναν ακόμη και καθολικό «κλείσιμο» του νησιού.
Το θράσος και η εξαερωμένη ηθική αυτού του αλλοπρόσαλλου ανθρώπου θα μπορούσαν να ήταν χαζευτικά, αν δεν γινόταν, από τότε που κέρδισε την προεδρία των ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ ζουν, τον τελευταίο καιρό, μια από τις χειρότερες φάσεις της ιστορίας τους - ακόμη και σε σύγκριση με περιόδους πολέμου
Η αποχώρηση του Τσιόδρα από την καθημερινότητα μας έδωσε το σήμα να ηχήσουν τα θλιβερά τύμπανα του πολέμου
Η περιρρέουσα ανασφάλεια δημιουργεί εύφορο έδαφος για να ανθήσουν θεωρίες συνωμοσίας και προφητείες.
Στα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση αν ήσουν νέος και έλεγες, για παράδειγμα, Ιούνιος και Ιούλιος αντί Ιούνης και Ιούλης (μόνο ο Αύγουστος γλίτωνε) σε κοιτούσαν σαν να ήσουν η μετενσάρκωση του Μεταξά ή το χαμένο παιδί του Πινοτσέτ
Είναι η λεγόμενη Generation Z, ένα βήμα παραπέρα από τους «επαναστάτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά» του Πορτοκάλογλου
Στο μέλλον, η διαχωριστική γραμμή θα είναι ανάμεσα στην αποτελεσματικότητα και την αναποτελεσματικότητα.
Ο Σαββόπουλος δεν εντάχθηκε ποτέ σε κανένα ιδεολογικό σχήμα
Τη Μεγάλη Παρασκευή οι οθόνες θα ξεχείλιζαν από κατάνυξη και Επιτάφιους live. Και στην Ανάσταση, στο προαύλιο της εκκλησίας, θα μετρούσαμε περισσότερα υψωμένα κινητά που θα βιντεοσκοπούσαν το «Χριστός Ανέστη» παρά λαμπάδες.
Ακουγα προχθές, στο ραντεβού των έξι, τον Σωτήρη Τσιόδρα, να προσπαθεί να εξηγήσει την εκδήλωση του κορωνοϊού σε νέους ανθρώπους
Εως και πριν από δύο μήνες εδώ, στο γαλατικό χωριό μας, τσακωνόμασταν περί του τι εστί κανονικότητα
Μέσα σε αυτήν τη μεταλλαγμένη καθημερινότητα που ζούμε έχουμε τουλάχιστον χρόνο όχι μόνο να ακούσουμε τις λέξεις αλλά να αφουγκραστούμε και το φορτίο τους
Δεν εννοώ τους γραμμιτζήδες οπαδούς που ακολουθούν κελεύσματα τύπου «Βυθίστε τον Τσιόδρα». Ούτε απελπισμένους πρώην κρατικούς αξιωματούχους που αφήνουν στον λόγο τους να αιωρούνται απειλές τύπου «Θα τα πούμε μετά».
Να, αυτό λείπει από τη νέα καθημερινότητά μας. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η πολυτέλεια του περιττού ήχου, της περιττής εικόνας, της περιττής συναναστροφής
Ο Σωτήρης Τσιόδρας, από τη θέση του εκπροσώπου του υπουργείου Υγείας, μας απευθύνεται ως γνήσιος επιστήμων
Προσπαθώντας να διαχειριστούμε μια ειδησεογραφία που εξελίσσεται με καταιγιστικές ταχύτητες αλλά εντελώς γραμμικά, συνειδητοποιώ τη σχετικότητα αυτού που λέμε «είδηση»
Βγήκαν κιθάρες και τρομπόνια, καραμούζες για γήπεδα, ροκάνες από καρναβάλια και κουδούνες ποιος ξέρει από πού. Εγιναν οι κατσαρόλες τύμπανα, τα τηγάνια και οι κουτάλες ντραμς
Σιγά που δεν θα συνέβαινε κι αυτό. Που δεν θα προσαρμόζονταν στην κορωναϊκή πραγματικότητα συμπεριφορές, απωθημένα, ρόλοι και συμπλέγματα. Για παράδειγμα, παρατηρώ ότι το πώς αποκαλεί ο καθένας από τους φίλους, τους γνωστούς αλλά και τους δημοσιολογούντες τον ιό είναι ενδεικτικό της άποψης που έχει για τον εαυτό του και τον κόσμο. Ας πούμε εμείς […]
Στο θέατρο όμως τι γίνεται; Ως «θρησκεία», λειτουργεί και αυτό προστατευτικά δια πάσαν νόσο και πάσαν επιδημία;
Η ζωή μας «πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο», όπως στα παλιά λούνα παρκ, και ανάλογα πού θα πέσει ο καθένας.
Ενα ποσοστό γύρω στο 10% φοράνε μάσκες. Με λάθος τρόπο. Και, κατά κανόνα, αυτοί που δεν τις χρειάζονται
Το στερεότυπο του κοινωνικού αυτοματισμού θέλει το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο να σανιδώνει το γκάζι, να κυκλοφορεί με αυτοκίνητα «σκοτώστρες»
Η σχέση του μέσου Ελληνα με το αυτοκίνητο είναι πολυδιάστατη, φορέας επιθυμιών, ονείρων και απωθημένων.
Η ιστορία της Πλατείας Ομονοίας είναι συνυφασμένη με την ιστορία της Αθήνας ως πρωτεύουσας του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Για να λέμε την αλήθεια, η αρχαία Ελλάδα διασώθηκε στη σύγχρονη εποχή της, εν πολλοίς, χάρη στην καλοσύνη των ξένων
Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη
Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ALTER EGO MEDIA A.E.
Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος
Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673
ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442
