Θαυμάζω όσους ξεκινούν για το περίπτερο και βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου. Τους όπου γης και πατρίς, τους ανθρώπους-πουλιά. Εγώ είμαι δέντρο. Γίνεται δέντρο το πουλί, πουλί το δέντρο; Ως δέντρο τι μπορείς να ελπίζεις;
Κυριάκος Μητσοτάκης: Θα εξακολουθούμε να στηρίζουμε το λαϊκό εισόδημα. Και με στοχευμένες μειώσεις φόρων. Θέλουμε το πορτοφόλι των εργαζομένων στην Ελλάδα να παχύνει
Το δώρο του χρόνου; Να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Η σοφία του; Να επιστρέφεις στη δική σου θέση και να την τιμάς όσο μπορείς.
Η ειλικρίνεια, στη ζωή, σου φέρνει πολλά ντράβαλα. Η ειλικρίνεια είναι ο μόνος δρόμος προς τη μεγάλη τέχνη.
Σκουριάζει το βλέμμα; Στερεύει η έμπνευση καθώς περνούν τα χρόνια; Ειλικρινά δεν βρίσκω λόγο
Η Βίλα Τιρκουάζ, ένα διώροφο μπάσταρδου ρυθμού, με δωρικές κολώνες, μακρόστενους βυζαντινούς φεγγίτες, εξώστη με κιούπια αντί για κάγκελα, ασπρόμαυρα πλακάκια
Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει τρόπος για να ανεχθείς το γήρας. Ενα μεγάλο βρίσκω μόνο θετικό. Οτι δεν έχεις πλέον τίποτα να αποδείξεις
Το κάγκελο δεν μου επιτρέπει να γονατίσω, να αγγίξω την πλάκα του. Θα το έβρισκε ο ίδιος υπερβολικό. Εχω έρθει εξάλλου με άδεια χέρια. Θα έπρεπε να κρατώ λουλούδια. «Ωραία λουλούδια κι άσπρα, ως ταίριαζαν πολύ…».
Η κοινωνία κάποτε είχε τοίχους. Στραβούς, αυθαίρετα χτισμένους, τόσο ψηλούς καμιά φορά ώστε έκρυβαν τον ήλιο
Ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν; Προφανώς. Αφού πάντα, περασμένα μεσάνυχτα, σε ένα αφώτιστο στενό, δυο στόματα θα σμίγουν
Ας είμαστε επιεικείς με τους πρεσβύτερους. Ανεκτικοί, συγχωρετικοί. Από στοιχειώδη, αν μη τι άλλο, πρόνοια. Εκεί που είναι, θα βρεθούμε. Κι όπως τους κρίνουμε, θα κριθούμε.
Στο νεκροκρέβατο του, τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, με το οθωμάνικο μπαϊράκι λάφυρο στα πόδια του, με μυριάδες Ελληνες να τον θρηνούν, ο Θοδωράκης λιώνει σαν την αλογόμυγα τον εφιάλτη στη χούφτα του
Καλοί η Χαρούλα και ο Νταλάρας και ο Τζιμάκος. Συμπαθέστατοι οι μικρό-μεσο-αστοί, που εγώ ως «οργισμένο νιάτο» τους απεχθανόμουν. Ζούσαν στο φουλ τις προσωπικές τους ιστορίες, τις ιδιωτικές τους περιπέτειες
Είναι τα νεκρικά ξενύχτια ευλαβικά, βουβά, αντάξια του τρομερού αινίγματος που συνιστά ο θάνατος για τους ζώντες; Κάθε άλλο! Γύρω από το φέρετρο στήνεται ένα κωμικοτραγικό μονόπρακτο που περιέχει ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Συμφορά; Ναι. Πένθος εθνικό; Εννοείται. Απελπισία; Οχι! Αφετηρία ίσα-ίσα για αναστοχασμό, για λήψη πρωτοβουλιών, για εξυγίανση και για εκσυγχρονισμό.
Μια ποπ τραγουδίστρια και ένας ηθοποιός; Οι φαρμακόγλωσσες δεν φείδονται δηλητηρίου. «Γεροντοκαψούρα, δηλαδή ξεμώραμα!»
«Στροφή της κεφαλής αριστερά: όλα είναι σκατά. Στροφή της κεφαλής δεξιά: όλα είναι σκατά… Εις θέσιν εν - συμπέρασμα κανένα. Τους ζυγούς λύσατε. Τα κορίτσια φιλήσατε».
Πώς να φερθείς στο σώμα; Να το στολίσεις; Να το ψάλεις και να το νεκροφιλήσεις, να του πετάξεις λουλούδια και χώμα; - «χους ην και εις χουν απελεύσει…».
Οσο ζούμε, θα παλινδρομούμε από το «Δόξα τω Θεώ» στο «Βοήθα Παναγιά μου»!
Τη δεκαετία του 1990, το ύφος των προγραμμάτων άλλαξε ριζικά. Περιείχαν πλέον αναλύσεις για το έργο, σχετικά-άσχετα ποιήματα, ημερολογιακές σημειώσεις του σκηνοθέτη μα και εξαιρετικής ποιότητας φωτογραφίες από τις πρόβες
Το παρελθόν αποτελεί ασφαλές καταφύγιο όσων τρομοκρατούνται ή μπερδεύονται από το παρόν και το μέλλον.
Τι σημαίνει ελευθερία εν προκειμένω; Να μη μετράνε οι ερωτικές σου προτιμήσεις ούτε εναντίον ούτε υπέρ σου στην κοινωνική και στην επαγγελματική ζωή. Να είναι παντελώς αδιάφορες για όποιον δεν σε ορέγεται.
Το ιδεώδες θα ήταν πράγματι ο κατηγορούμενος να μιλάει ειλικρινά. Να ξεδιπλώνει ατόφια την προσωπική του εμπειρία, τη γνήσια αντίληψή του για τα γεγονότα
«Και να οι γύφτοι, στερνολείψανα μιας αρχοντιάς που έχει πεθάνει...» γράφει ο Παλαμάς.
Η κόρη μου και οι κόρες σας και οι γιοι σας μεγαλώνουν με τα δικά τους τραγούδια, τις δικές τους ταινίες, τα δικά τους βιβλία
Το μάτι μου πέφτει στον Μιχάλη Καλτεζά που έχασε τη ζωή του από σφαίρα αστυνομικού το 1985. Κι έπειτα στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. «Μοιάζουν οι δυο τους!» συνειδητοποιώ.
Ο Ντόναλντ Τραμπ κατηγορείται ως ηθικός αυτουργός για το γιουρούσι στο Καπιτώλιο τον Ιανουάριο του 2021
«Εχουμε τέτοιους δημιουργούς στις μέρες μας;». «Οσο υπάρχουν δάσκαλοι, θα βγαίνουν μαθητάδες…».
Οταν η αδικοχαμένη Τζωρτζίνα ήταν μωρό, είχε καταγγελθεί στον εισαγγελέα κακοποίησή της από τη μητέρα της. Κοινωνική λειτουργός πήγε στο σπίτι κατόπιν ραντεβού. Κατόπιν ραντεβού!
Εκείνο που μας λείπει πάντως, χρόνια τώρα, είναι οι πιστές στο γράμμα και στο πνεύμα του αυθεντικού κειμένου παραστάσεις. Να βλέπεις Ευριπίδη ατόφιο, όχι Ευριπίδη πασπαλισμένο με Διονύσιο Σολωμό, Μιχάλη Γκανά και ολίγη από Σάρα Κέιν…
Ετσι κι αλλιώς, τα ακανθώδη προβλήματα, οι κρίσιμες προκλήσεις του 21ου αιώνα, απαιτούν διανοητική ευελιξία.
Φιλίες, έρωτες, γλέντια, καβγάδες; Ιντριγκες και φάρσες; Γεννήσεις και αποχωρισμοί, θάνατοι φρικτοί και θάνατοι γλυκείς, στην ώρα τους; Να αλλάζω πάνες στη θυγατέρα μου, ό,τι πιο τρυφερό έχω κάνει ποτέ;
Για εμένα η ελευθερία επέστρεψε όταν βάλαμε στο πικάπ, στη διαπασών, τη «Μυρτιά» που χαμογελούσε στα παραθύρια τα πλατιά με τα λόγια του Γκάτσου και τη μουσική του Μίκη
Ο Δημήτρης Λιγνάδης, ακόμα και αν κρινόταν παμψηφεί ένοχος για όλα τα αδικήματα που κατηγορήθηκε - και για δέκα φορές περισσότερα -, θα αποτελούσε μια παρωνυχίδα απλώς του τέρατος. Παρωνυχίδα που θα έπρεπε βεβαίως να κοπεί σύρριζα. Μα η φρικαλέα γενική εικόνα δεν θα άλλαζε.
Σε άλλους απευθύνεται ο Λεξ. Στους έφηβους και στους μετέφηβους που, με φτερά καμένα από την κρίση, αντιλαμβάνονται το μέλλον τους ως αδιέξοδο
Στην εκφορά του Κωνσταντίνου Τζούμα δεν χώρεσε ίχνος σάχλας. Κανείς δεν είχε έρθει για να κάνει δημόσιες σχέσεις, να δειχτεί. Απόδειξη; Οι κάμερες ματαίως περίμεναν τους τεθλιμμένους. Βρίσκονταν όλοι γύρω από τον νεκρό.
Δικαιούμαστε να κρίνουμε, ακόμα και να βρίζουμε τους νεκρούς; Ή οφείλουμε να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ; Κι άμα δεν νιώθουμε συντριβή, τουλάχιστον να σιωπούμε αξιοπρεπώς, κατά τα πανάρχαια ήθη μας;
Η μόνη ελπίδα; Η περιβαλλοντική αφύπνιση να συνδυαστεί με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η απόλαυση, η σαρκική ιδίως ηδονή, σε καθιστά κατάπτυστο. Ο φθόνος κυβερνά. Η ελευθερία αργεί.
«Οταν θα μάθεις πως είμαι εργάτης, τότε θα πάψεις να μ' αγαπάς...» τραγουδούσε κάποτε παραπονιάρικα ο Καζαντζίδης. Εγώ θα έκανα ακριβώς το αντίθετο. Θα ένιωθα δέος απέναντί του. Θα του φιλούσα τα χέρια.
Καλλιτέχνης του δρόμου! Πόση μαγκιά χρειάζεται για να τραγουδάς μπροστά σε περαστικούς;
Πιστεύω ακράδαντα ότι o υψηλής ποιότητας τουρισμός, που συνδυάζεται με την εκπαίδευση, την αγροτική ανάπτυξη, τις ιατρικές υπηρεσίες, συνιστά προοπτική για την πατρίδα μας.
Πολιτικά ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος έχει εδώ και δεκαετίες παραδοθεί στην ανυπαρξία
Η κηδεία τη μεθεπομένη, την Τρίτη του Πάσχα. Θρησκευτική κηδεία. Δεν γίνονταν τότε ακόμα πολιτικές - άκουγες, θέλοντας και μη, την ανυπέρβλητη «Εις Κεκοιμημένους» ποίηση: «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται…».
Δεν γρονθοκοπάς κάποιον επειδή σε στραβοκοίταξε. Ούτε επειδή αμόλησε μια ανοησία. Εκεί προφανώς έχασε το δίκιο του - και παρ' ολίγον το Οσκαρ - ο Γουίλ Σμιθ.
Το να έχεις Κόβιντ ενώ μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι σαν να σε απασχολούν εν μέσω πανδημίας τα μνημόνια. Ετεροχρονισμός. Μπαναλιτέ
Πώς το έλεγε ο Σωκράτης; «Ουδείς εκών κακός». Συνέδεε δηλαδή την κακία με την αδυναμία να διακρίνεις το καλό
Η ποινική είναι η ιερότερη των δικών. Διεξάγεται με κανόνες αυστηρούς και απαράβατους. Σκοπό έχει την απόδοση δικαιοσύνης, η οποία επιφέρει από την εποχή του Ορέστη την κάθαρση
Σε έσχατη ανάγκη, για να γυρίσουν το παιχνίδι, θα μοιράσουν και σακκούλες με λεφτά.
Εδώ και μία δεκαετία, η Μύρτις γνωρίζει καταπληκτική μεταθανάτια δόξα. Κοσμεί νομίσματα και γραμματόσημα, ανακηρύσσεται από τον ΟΗΕ «φίλη των στόχων της Ανθρωπότητας», μπαίνει στα σχολικά βιβλία, πρώτα της Αυστραλίας, πρόσφατα και της Ελλάδας
Ποιος συχνάζει σε λιθοβολισμούς; Ο καταπιεσμένος, ο ακυρωμένος άνθρωπος
Η πανδημία - ηλίου φαεινότερον - ταιριάζει γάντι στους μισάνθρωπους. Στους φοβικούς. Στους υποχόνδριους. Στους πουριτανούς.
Τι με συνάρπαζε στη Μαρία; Το ότι αντιμετώπιζε κάθε στιγμή σαν την πρώτη στιγμή της δημιουργίας.
Το Διαδίκτυο έχει καταντήσει αρένα, όπου κάθε αιδώς και ιδιωτικότητα έχει χαθεί. Οπου αλληλοσπαράσσονται άνθρωποι δίχως μέτρο, χωρίς φρένο.
Σήμερα εάν υπερβαίνεις το 1,80 ή και τα ενενήντα κιλά, κυριολεκτικώς ασφυκτιάς. Η πλάτη του μπροστινού πιέζει τα γόνατά σου. Το μπράτσο σου τρίβεται στο μπράτσο του πλαϊνού - μια άγαρμπη κίνηση και θα του ρίξεις αγκωνιά
Ο αντιεμβολιασμός αποτελεί κραυγή απόγνωσης. «Προσέξτε με! Μη με έχετε για δεδομένο! Στριμώχνοντάς με σε κουτάκια, σε στατιστικές, απογράφοντάς με, δεν ξεμπερδεύετε μαζί μου! Ως και να διασωληνωθώ, μέχρι και να πεθάνω είμαι ικανός, μπας και μου δώσετε μια στάλα σημασία!».
Υπάρχουν χαρακτήρες τρομολάγνοι. Και άλλοι εμφυλιοπολεμικοί. Οι πρώτοι ηδονίζονται προεξοφλώντας την απόλυτη καταστροφή - «Μπέργκαμο θα γίνουμε! Θα στοιβάζονται τα φέρετρα στις αυλές των νοσοκομείων!». Οι δεύτεροι κατακεραυνώνουν, καταριούνται τους ανεμβολίαστους.
Αντί να λάβει η Πολιτεία αυστηρά μέτρα υγειονομικής προστασίας των εκκλησιαζόμενων, αναλίσκονται οι αρμόδιοι σε δεκάρικους υπέρ πίστης. Η κυβέρνηση συζητάει για κεράκια, η αντιπολίτευση την κατηγορεί ότι νοιάζεται για τα ψηφαλάκια.
Ισχυρίζονται κάποιοι ότι ο θεράπων ιατρός οφείλει να ενημερώνει τον βαρέως πάσχοντα μέχρι λεπτομέρειας
Ο καλλιτέχνης - ανεξαρτήτως φύλου - είναι εραστής σε οίστρο. «Φέρτε μου να γεννήσω όλα τα μωρά της πλάσης!» αναφωνεί η Μάτση Χατζηλαζάρου και το μάτι της αστράφτει. Κι εμείς, στο άκουσμα του στίχου της, νιώθουμε την ανάγκη και τη δύναμη να ξαναγεννηθούμε.
Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη
Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ALTER EGO MEDIA A.E.
Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος
Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673
ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442