Αμπωτη
Οι σιωπές σου εφεξής θα βαραίνουν περισσότερο. Ενώ ξυπνάει μέσα της το θήλυ, εσύ οφείλεις να κοιτάς αλλού.
Οι σιωπές σου εφεξής θα βαραίνουν περισσότερο. Ενώ ξυπνάει μέσα της το θήλυ, εσύ οφείλεις να κοιτάς αλλού.
Για να μακροημερεύουν οι ελίτ, ανανεώνονται. Κάνουν διαρκώς μεταγγίσεις φρέσκου αίματος. Είτε μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία, επιλέγοντας, εναγκαλιζόμενες τους «μη προνομιούχους» άριστους. Είτε με γάμους από έρωτα, από γνήσιο πάθος έστω.
Ενα γράμμα από τον Μίκη Θεοδωράκη και μια απογευματινή συνάντηση στο σπίτι του, γεμάτη αναμνήσεις και εξομολογήσεις
Στο Αφγανιστάν ηττήθηκε η κομπορρημοσύνη, το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» κάποιων που - ύστερα από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου - ένιωσαν πως κρατούσαν τα κλειδιά του πλανήτη.
Εχει πλάκα - μαύρη πλάκα - να θυμηθούμε όσα μας πάθιαζαν μερικές δεκαετίες πριν
Οπως κάθε χαρισματικό πρόσωπο, ο Τόλης Βοσκόπουλος είχε επινοήσει τον εαυτό του
Πριν από λίγες μόλις δεκαετίες ξέρετε τι θα συνέβαινε; Ο εμβολιασμός θα επιβαλλόταν παντού
Τι κρίμα όταν οι εξεγερμένοι διάγουν την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους και εξαρτώνται ακόμα από το χαρτζιλίκι και μένουν στο σπίτι ή στο προικώο των «κυρ Παντελήδων» γονιών τους…
Αυτό είναι το ζητούμενο στους καιρούς που έρχονται. Να ανοιχτούν οι Ελληνες στη γη και στη γλώσσα τους. Να καταλάβουν τι σημαίνει για τον κόσμο όλο. Το πτερόεν βάρος, τη δυναμική της. Κι αφήνοντας κατά μέρους την γκρίνια του μίζερου σπιτονοικοκύρη - "να φύγετε! να πάτε αλλού!" - να γίνουν από γκαρσόνια, οικοδεσπότες».
Τον πόλεμο με τον Covid-19 εμείς, που δεν βρεθήκαμε στα χαρακώματα, που δεν θρηνήσαμε δικούς μας νεκρούς, θα τον ανακαλούμε ολοένα και πιο σπάνια σαν μία άχαρη εποχή
Οταν πεθαίνει συνομήλικος, ανατριχιάζουμε - κακά τα ψέματα - βάζοντας τον εαυτό μας στη θέση του. «Κάπνιζε δυο πακέτα ενώ εγώ το έχω κόψει, προσέχω και τη διατροφή μου, να πάω πρέπει για τσεκάπ…». Τόσο μικρόψυχα, τόσο ανθρώπινα σκεφτόμαστε.
Ο Μισέλ Ουελμπέκ και ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Γηράσκοντες αμφότεροι εν αμαρτίαις. Παραβατικοί, στα λόγια ο μεν, στις πράξεις ο δε
Η σκοτεινή πλευρά της πανδημίας είναι ασφαλώς οι διασωληνωμένοι και οι νεκροί.
Οι επαναστάσεις - το αντιλαμβάνεσαι διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές των αποστειρωμένων επίσημων αφηγήσεων - ήταν εκρήξεις κεφιού
Η ζωή μας έχει εξελιχθεί σε θρίλερ. Στη δεκαετία του 1980 βάραγες το κεφάλι σου στον τοίχο εάν είχες κάνει περιστασιακό σεξ (αρπαχτές τις λέγαμε) χωρίς προφυλακτικό
Πώς θα αντιμετωπίσεις το φρικώδες αυτό δουλεμπόριο; Κατακεραυνώνοντας με πουριτανικές ιερεμιάδες όσους «ψωνίζουν»; Ή βγάζοντας τα παιδιά από την ανάγκη να διαθέτουν το ίδιο τους το σώμα;
Οι οικογένειες συχνότατα εθελοτυφλούν. Ή συγκαλύπτουν. Στα μικρά ειδικά μέρη τρέμουν τη διαπόμπευση. Αυταπατώνται ότι προφυλάσσουν με τη σιωπή τόσο τον θύτη όσο και το θύμα.
Οι καλοπροαίρετα συντηρητικοί θα θυμηθούν πόσες περιουσίες έχουν δει να εξανεμίζονται, πόσους αστέρες να ξεπέφτουν και να γερνούν φτωχοί, λησμονημένοι, αναπολώντας τα παλιά τους μεγαλεία.
Για μία χώρα όπου το να είσαι καθ 'οιονδήποτε τρόπο διαφορετικός σε καθιστούσε δαχτυλοδεικτούμενο, αποσυνάγωγο, αποκλεισμένο από τα «σοβαρά».
Τα Χριστούγεννα του 2020, τα τέσσερα αδέλφια από το Ιράκ δεν θα μας χτυπήσουν το κουδούνι. Οχι μονάχα επειδή κάλαντα click away δεν νοούνται - νοούνται; Αλλά διότι δεν μένουν πια εδώ.
Πώς να μεταπείσεις όσους πρεσβεύουν ότι η Θεία Κοινωνία είναι Covid free;
Η γιαγιά και ο παππούς αντί να σπρώχνονται στο περιθώριο, αντί να λειτουργούν σαν λύση ανάγκης, να επανέλθουν δυναμικά στο προσκήνιο του οικογενειακού βίου.
Δεν εντάσσω το «Ας κρατήσουν οι χοροί» στα καλύτερα του Σαββόπουλου. Χίλιες φορές προτιμώ τη «Θανάσιμη Μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» και βέβαια το αριστούργημα «Ζεϊμπέκικο» με τη φωνή της Μπέλλου.
Τείνουμε να μυθοποιούμε το παρελθόν. Η αθηναϊκή ωστόσο νύχτα - πόσω δε μάλλον η σαλονικιώτικη - τις δεκαετίες του '80 και του '90, που τη ζήσαμε στα γεμάτα, ήταν το κάτι άλλο.
Μαθημένη από τέτοια μία χώρα όπου πριν τελειώσει η Κατοχή είχε ήδη ξεκινήσει ο Εμφύλιος...
Οι γκουρού, χαρισματικοί ηγέτες ή ροκ σταρ. Ο άγιος Παΐσιος κι ο Αϊνστάιν. Και όποιος εμφανιζόταν τακτικά στην τηλεόραση προτού ο ανταγωνισμός ευτελίσει εντελώς το πρόγραμμά της και καταντήσουν τα κανάλια πασαρέλες για τα ψώνια και για τους τρελούς του χωριού…
Το φιλί. Δίνονται τριών λογιών φιλιά μεταξύ μη συγγενών. Τα κοσμικά, που ανταλλάσσουν στον αέρα οι κυρίες, σε πρεμιέρες και σε εγκαίνια, και δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Τα φιλικά. Και τα ερωτικά.
Στις διακοπές μου φέτος ούτε κλάμπαρα ούτε πάρταρα. Μετρημένες φορές αντιμετώπισα συνωστισμό και τότε είτε στερέωσα τη μάσκα και απολύμανα τα χέρια μου είτε απομακρύνθηκα δρομαίως. Δεν υπήρξα παραφωνία
Οι ζωγράφοι αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως καλειδοσκόπιο χρωμάτων. Οι συγγραφείς ως νεφέλωμα λέξεων
Αλλάζουν οι καιροί, χάνουν οι άνθρωποι τις δεξιότητές τους. Πριν από έναν αιώνα δεν υπήρχε άντρας που να μην ίππευε, γυναίκα που να μην κεντούσε - οι πιο πολλές κατείχαν και την τέχνη του αργαλειού
Ποιον βλάπτει - θα ρωτήσετε - ένας κυρτός γέροντας, ο οποίος ζει με αναμνήσεις και αυταπάτες, που περιφρονεί και περιφρονάται από το σήμερα; Που η γενναιοδωρία, για παράδειγμα, του Κωστή Παλαμά - «παραμερίστε για να διαβεί ο ποιητής!» για τον Γιάννη Ρίτσο - ή του Δημήτρη Χορν - «με μάθατε πώς παριστάνουν!» για τον Αρη Λεμπεσόπουλο - του είναι ολότελα ξένη; Μονάχα εμάς στεναχωρεί, που στην εφηβεία μας τον θαυμάζαμε…
Τι είναι το Πεπρώφωνο;» ρωτάει εντελώς ατάραχος ο δάσκαλος της μουσικής. «Ενα όργανο, κύριε…». «Εγχορδο; Κρουστό; Πνευστό;». «Πνευστό!» απαντάει ο Ηλιάδης με ξαφνική αυτοπεποίθηση. «Σήκω στον πίνακα να μας το ζωγραφίσεις!».
Επτά και δέκα το πρωί, 11 Ιανουαρίου 1975, της έφραξε έξω απ' το Πανεπιστήμιο τον δρόμο. Της άπλωσε το χέρι. «Ισίδωρος Παπαδόπουλος, ιδιοκτήτης ταξιδιωτικής εταιρείας, ερωτευμένος μέχρι τάφου!». Η κοπέλα πισωπάτησε, «αγρίεψε το πουλί!» σκιάχτηκε - έτσι τον έλεγαν μεταξύ τους οι σερβιτόροι, «πουλί»… Εκείνος δεν πτοήθηκε.
Δεν ξέρω αν παραφάνηκα σκληρός με τον έφηβο εαυτό μου. Επιστρέφοντας πάντως από τον κάδο της ανακύκλωσης, ένιωθα μια ευδαίμονα ελαφρότητα
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις - ακόμα και οι πιο σφοδρές - είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας
Το να μιλάς στους ζωντανούς ενώ έχεις ήδη σαλπάρει για την Αχερουσία έχει κανένα νόημα; Ισως εκεί να έγκειται, τότε να αποδεικνύεται το αληθινό νόημα. Στο να αγαπάς τον κόσμο-κόσμημα. Ανευ όρων. Χωρίς να θέτεις καν ως όρο τον εαυτό σου.
Ενα χιουμοριστικό διήγημα για τη μετά τον κορωνοϊό εποχή και τα αποτελέσματά της
Μακάρι όταν τελειώσει όλο αυτό να λογαριαστούμε. Οχι με τους άλλους. Με τους εαυτούς μας. Μακάρι να αλλάξουμε τρόπο να ζούμε. Και να γιορτάζουμε.
Φιλιά τρυφερά, φιλιά συντροφικά, φιλιά ερωτικά. Αγγίγματα διστακτικά, τυχαία δήθεν
Φτάνουν, θα με ρωτήσεις, δύο εβδομάδες καραντίνα για να συμβούν τόσα θαύματα; Φτάνουν και περισσεύουν.
Ο Ουμπέρτο Εκο είχε γράψει ότι το 2050 η Ευρώπη θα έχει το χρώμα του café au lait. Του καφέ με γάλα
Ο κύριος Μπούτιτζιετζ ή Πιτ ή Δήμαρχος Πιτ όπως χάριν ευκολίας τον αποκαλούν, έχει γεννηθεί το 1982 στην Ινδιάνα, μια μεσοδυτική πολιτεία μικρομεσαία από κάθε άποψη
Η καταστροφικότερη εντολή που δίνεται εξ απαλών ονύχων στους ανθρώπους - ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος -, η οποία τους καταδικάζει σε ισόβιο μαρασμό, είναι να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο. «Δεν είμαστε εμείς, τώρα, για τέτοια!» τους κουνούν το δάχτυλο στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά
Οσο απομακρύνονταν οι Ελληνες από τον γενάρχη τους Οδυσσέα, «τον άντρα τον πολύτροπο», και βούλιαζαν στην τρυφηλή ζωή των διορισμών και των επιδοτήσεων, τόσο μεράκλωναν με τον «Σταυρό του Νότου».
Το έχω δει χίλιες φορές το έργο. Τα ξαδέλφια πιάνονται για τα πολιτικά, ο θείος δεν διστάζει να ρωτήσει τη μικρανεψιά πότε επιτέλους θα παντρευτεί, ο χαζός της οικογενείας μάς κοκορεύεται ότι αγόρασε καινούργιο αυτοκίνητο - «άρχισες πάλι τα δάνεια;» τον κατσαδιάζει ο αδελφός της μάνας του.
Ελάχιστοι πορεύονται στη ζωή χωρίς δεκανίκια, που άλλοτε τα ονομάζουν πίστη, άλλοτε ιδεολογία, άλλοτε πλούτο, παιδεία και εκλεπτυσμένη αισθητική
Το βλέπεις στη συμπεριφορά των πιτσιρικάδων. Σου απευθύνονται απαρεγκλίτως στον πληθυντικό. Σοβαρεύουν όταν κάθεσαι στην παρέα τους. Σου ζητούν, έτσι και τους κινήσεις το ενδιαφέρον, να διηγηθείς ιστορίες από τον καιρό που εσύ τελείωνες το Πανεπιστήμιο ενώ εκείνοι δεν είχαν καν γεννηθεί
Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη
Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ALTER EGO MEDIA A.E.
Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος
Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673
ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442