Kid A – Κριτική

Όσον αφορά στις προθέσεις, το «Kid A» θα μπορούσε να είναι το «Sgt. Peppers» της νέας χιλιετίας: ένα άλμπουμ πλασμένο από το μεθυσμένο θεό της ηλεκτρικής μουσικής παρέα με τα εκλεκτά παιδιά του· μια πρόταση για την pop μετά-την-pop· μια σπουδή της σύγχρονης μουσικής, βασισμένη στο αρνητικό της φωτογραφίας της. Θα μπορούσε, αλλά δεν είναι. Ωστόσο, το γεγονός ότι το «Kid A» δεν είναι μοναδικό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και σημαντικό.
Στο τέταρτο άλμπουμ των Βρετανών Radiohead, η pop διαμελίζεται και επανασυντίθεται άναρχα. Αναζητεί αγχωμένη τη νέα της ταυτότητα στο μέσο ενός ορυμαγδού από ηλεκτρονικούς σπασμούς, ελλειπτικούς ρυθμούς, κακοφωνία, τρεμάμενα φωνητικά, καταργημένες συνθετικές δομές, αρτίστικες ψυχώσεις: μια ανατρεπτική πολυπλοκότητα που δεν αργεί να σε τρομάξει.
Ωστόσο το «Kid A» δεν εστιάζει. Παρουσιάζει το θέμα της συζήτησης, εκφράζει ανησυχίες, δυναμιτίζει στερεότυπα, αλλά δεν κάνει μια πρόταση. Όταν ο δίσκος τελειώσει είναι φανερό ότι η pop όπως την ξέραμε είναι νεκρή αλλά το πρόσωπο της νέας βασίλισσας, που θα ανέβει στο θρόνο της, μένει καλυμμένο από ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Από την άλλη, το γεγονός και μόνο ότι ένα άλμπουμ κατά συνείδηση και κατ’ ουσία πειραματικό ήδη γνωρίζει τόσο μεγάλη επιτυχία και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού σημαίνει ότι ο κόσμος διψά για νέα μουσική. Φωνή λαού, οργή θεού, δεν μπορεί, η νέα μουσική όπου να ‘ναι θα φανεί.