Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2024
21o ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
Το οπλισμένο χέρι 
Θανάσης Βαλτινός: Το παιχνίδι της αλήθειας και της επιλησμονής
Η ζεστή ανάσα του δρώντος και πάσχοντος ανθρώπου
Ο μαχητός αντίπαλος
Θανάσης Βαλτινός: Η βαθύτερη τραγωδία του συγγραφέα
Η αυταπάτη της συντροφικότητας
Κεφαλαιώδης φυσιογνωμία
Γιώργος Θεοτοκάς: Φιλελεύθερος στην ουσία
Η σημαντική συμβολή του στην επιτάχυνση της ανανέωσης και του εκσυγχρονισμού της ελληνικής λογοτεχνίας
Τιμητική θέση
Ανδρέας Καρκαβίτσας: Ο ζωγράφος των απλών ανθρώπων της θάλασσας και της στεριάς
Ένας από τους πρωτοπόρους της νέας μας πεζογραφίας
Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Γιώργος Σεφέρης: Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας
Η δίψα του ανθρώπου έχει δώσει σχήμα στα λόγια ενώ ο άνθρωπος δεν είναι πια εκεί
Αντίσταση στη μοίρα
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος: «Ο καθένας πλερώνει το χούγι του»
Περίτρομος, αισιόδοξος, απελπισμένος
Περί αλητείας
Γιώργος Κακουλίδης: Πώς μ' έσωσε ο γάτος μου
Ένας γάτος που τρώει τα χειρόγραφα του Νίκου Καρούζου
Η ζωογόνα μετάγγιση
Βασίλης Βασιλικός: Η υποχώρηση των -όπουλων
«Υπηρέτης και εγώ μιας κακής υποθέσεως, έκαυσα το πολυτιμότερον μέρος της ζωής μου εις τον βωμόν ενός αμφιβόλου ιδανικού»
Ποιοι είμαστε στ' αλήθεια
Κώστας Ταχτσής: Είμαστε δαιμόνιοι, αλλά μας λείπει η Παιδεία
Μια σχέση αγάπης και μίσους
Παιδισμός
Φίλιππος Δρακονταειδής: Κλέφτες κι αστυνόμοι
Θα πρέπει η εξουσία να φέρνει την ηδονή του προστάτη πορνείου: αυτός έχει όλες τις κακόμοιρες γυναίκες του χεριού του
Ένας μιγαδικός λόγιος
Νάνος Βαλαωρίτης: Ατραπός προς την πηγή της ζωής
Τα τιμαλφή της ελληνικής παιδείας
Τα ματογυάλια της Εξοχότητας
Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης: Τίποτα δε γίνεται με το τίποτα!
Από το χώμα που βρίσκεται θα φτιάσουμε τα τσουκάλια μας
Ένας άρτιος τεχνίτης
Ανδρέας Εμπειρίκος: Ποιητική τιμιότητα
«Το Παρατηρητήριον δεν μούχλιασε μπροστά μας»
Ξυλάρμενη σχεδία
Γιώργος Σεφέρης: Μην αναβάλλεις...
Όταν δεν δίνουμε στο πνεύμα πράγματα που αξίζουν, λειτουργεί με πράγματα τυχαία και μηδαμινά που μας ταπεινώνουν
Πολιτικός ποιητής
Μίλτος Σαχτούρης: Το σπαραγμένο σώμα της μεταπολεμικής Ελλάδας
Με λίγες λέξεις δημιουργεί μερικά από τα αρτιότερα ποιήματα της ελληνικής γλώσσας
Μια ευγενική μορφή
Χριστόφορος Λιοντάκης: Καινούργια αθωότητα
Ερωτική διάθεση χωρίς ίχνος ναρκισσισμού
Εκ βαθέων
Γιώργος Κατσίμπαλης: Ο αριστοφανικός
Ποιος ισχυρίζεται πως προφέρει λέξη σαν μιλά ο Κατσίμπαλης;
Δύο φίλοι
Μιχάλης Κακογιάννης: Ο άνθρωπος Καζαντζάκης και ο «Ζορμπάς»
Στον «Ζορμπά» υπάρχει γέλιο, υπάρχει κλάμα, υπάρχει ένταση, και ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί με όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις του έργου
Κλασική Ελλάδα, μια υπερπραγματικότητα
Δημήτρης Λιαντίνης: Δίχως τη θέαση του αόρατου, θα ’μενε τυφλή στα μάτια μας η όραση του θεατού
Το νέο ευρωπαϊκό κρασί στα παλαιά ελληνικά ασκιά
Μια λυπητερή μπαλλάντα
Κώστας Καρυωτάκης: Η μυστική φωνή μιας εποχής
Άλλοι παίρνουν θέση στην ιστορία, άλλοι κάνουν την ιστορία
Πάντα το ίδιο μαρτύριο
Μάνος Ελευθερίου: Θα γράψω τίποτα της προκοπής;
Οι λέξεις που έρχονται και ξανάρχονται, οι εικόνες που προπηλακίζονται
Γεννήθηκα θυσιασμένος
Νίκος Καρούζος: Ένας ένθεος αναρχοκομμουνιστής
Η σκέψη γεννά την ηθική κι η ηθική δικαιούται το όραμα της αταξικής κοινωνίας, έστω κι ως ουτοπία
Ένα τραίνο
Νάνος Βαλαωρίτης: Παιχνίδια της φαντασίας
Έπεσα να κοιμηθώ και ονειρεύτηκα πως ο Αϊνστάιν μού δίδασκε βιολί - Ο Νάνος Βαλαωρίτης μέσα από το Ιστορικό Αρχείο
Αγνή καρδιά
Μάριος Χάκκας: Σταθερά με τον άνθρωπο και με το δίκιο, έστω και το νικημένο
Ένας απλός «τυφεκιοφόρος» ανιχνευτής
Αγωνία
Άρης Αλεξάνδρου: Είμαι προδότης για τη Σπάρτη, για τους είλωτες Σπαρτιάτης
Ποιητική και πολιτική συνάμα ηθική
Ένας εκλεκτός άνθρωπος
Αργύρης Εφταλιώτης: Οι μουσικές συμφωνίες ενός πεζογράφου
Όποιος διαβάσει ένα του διήγημα, μια του ιστορία, ένα του μύθο, θα διαβάση λίγο-λίγο όλο το πεζό του έργο
Η ηθική του πάθους
Κωστής Μοσκώφ: Οι τόσο διαφορετικές εκδοχές του ίδιου
Η σαγήνη της ακμής και της παρακμής
Ένας απελπισμένος
Μ. Καραγάτσης: Η δύναμη του «ερωτικού μοιραίου»
Δημιουργία σημαίνει κατ' αρχήν τόλμη
Η γεύση της αποτυχίας
Σωτήρης Πατατζής: Δεν έφυγα εγώ από την Επανάσταση, εκείνη έφυγε από μένα
Το άσπρο το χαρτί δεν σηκώνει ψευτιές
Culture Live
«Φόνισσα» - To «σκοτάδι» στις σελίδες του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Πνευματικός ρεαλισμός
Γιάννης Ψυχάρης: Άνθρωπος αβέρτος, δίχως προσωπείο
Ένας Διγενής Ακρίτας του μαχητικού Λόγου
Οι δύο όψεις του
Γεώργιος Βιζυηνός: Η προαιώνια γριά παραμυθού
Η αντίθεση του φανταστικού με το πραγματικό
Εκρηκτικό μείγμα
Δημοσθένης Βουτυράς: Ένας κόσμος ζωντανών νεκρών
Η δαιμονικότερη ίσως μορφή της νεοελληνικής πεζογραφίας
Το μοναδικό χρέος
Παντελής Πρεβελάκης: Το ψωμί της ιστορίας
Η ιερή θυσία του Αρκαδιού και το πνεύμα του δημοτικισμού
Μπουκέτο από φίδια
Μάνος Ελευθερίου: Σε μισούν γιατί δεν είσαι όμοιός τους, γιατί δεν κάνεις κι εσύ το κακό
Με τρόμο σκέφτομαι τον παραγκωνισμό, το κυνηγητό και την καταδρομή ενάντια σ' ανθρώπους που κάποια στιγμή το έργο τους έλαμψε σαν υπέρλαμπρο άστρο
Ήρωας του πνεύματος
Γεώργιος Βιζυηνός: Γλυκύς σαν το φως του φεγγαριού
Ο δρόμος προς την κατάκτηση του καλού είναι ανηφορικός και δύσβατος
Και η ζωή συνεχίζεται...
Μιχαήλ Μήτρας: Οι ποιητές γράφουν μέσα στην εποχή τους, για την εποχή τους
Στο μεταίχμιο αφομοίωσης και ρήξης
Παιδεία πλατιά
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Ο γλωσσομαθής, ο πεπαιδευμένος
Τον Παπαδιαμάντη δεν τον χαρακτήριζε μόνο πολυμάθεια, αλλά και φιλομάθεια
Εξομολογήσεις
Κοσμάς Πολίτης: Η ομορφιά είναι φριχτή σαν Μέδουσα — όσο και η ολόγυμνη αλήθεια
«Δεν είμαι λογοτέχνης, το πολύ-πολύ ερασιτέχνης του πεζού λόγου»
Κέντημα από σκνίπα
Άγγελος Τερζάκης: Το ελληνικό καλλιτεχνικό δαιμόνιο
Σοβαρά και ζυγισμένα πράγματα
Έκανε ιστορία
Γιώργος Ιωάννου: Με μπέσα και φιλότιμο
Συγγραφέας που άφησε πίσω του βιβλία, πατήματα και αίμα ζωής
«Τη υπερμάχω»
Ζαχαρίας Παπαντωνίου: Η βέργα του πολιτισμένου, η γκλίτσα του τσοπάνη
Aντιπαθούσε και φοβότανε την ιταμότητα, ό,τι ήταν θρασύ, κυνικό
Καθημερινές λέξεις
Τάκης Βαρβιτσιώτης: Μονάχα με την ποίηση
Η θλίψη που ενδημεί στο βάθος των ματιών
Ο αιρετικός
Μενέλαος Λουντέμης: Ο Μαρξ και ο... ατμός
Πρώτα η πατρίδα, ο άνθρωπος, η αξιοπρέπειά του, η λευτεριά του, κι έπειτα τα λάβαρα, οι αρές και οι γροθιές
Σχήμα ευφημισμού
Βασίλης Βασιλικός: Το Λάτιο δεν υπάρχει!
Μα ποια δύναμη μπορεί πια να μας σταματήσει;
Γεννημένος ποιητής
Γεώργιος Δροσίνης: Ο «Δημιουργός»
Αγάπησε και αγαπήθηκε και γιόμισε το έργο του το δημιουργικό με εικόνες από τις αναμνήσεις του και όχι από τον κόσμο της φαντασίας του
Δεν αδειάζω...
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Πού να ξέραμε τότες τι άξιζε...
Ποτέ δεν μιλούσε γι' αυτά που έγραφε ή γι' αυτά που ετοίμαζε
Έρως της ελευθερίας
Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας: Το μαρτύριο ενός λαού
Η δίψα της καρδιάς και η πείνα της σαρκός
Επέκεινα
Βασίλης Βασιλικός: Αλίμονο αν το όποιο τέλος δεν είχε μιαν άλλη αρχή
«Με τον Δάντη σχεδόν πιστεύω πως υπάρχει ψυχή»
Αυταρχισμός και ηλιθιότητα
Βασίλης Βασιλικός: Οι συνταγματάρχες δεν ήξεραν καν τι είναι ελληνισμός και πολιτισμός
Ο «πολιτισμός» των συνταγματαρχών
Παράθυρο ανοιχτό
Μένης Κουμανταρέας: Η ζωή δεν είναι διακοπές
Ο πεζογράφος δεν είναι αλχημιστής να παίζει με μπουκαλάκια
In memoriam
Βασίλης Βασιλικός: Η επτάχρονη αυτοεξορία του από το ’67 έως το ’74
Έχω τον φόβο πως οι λέξεις είναι στην ουσία άχρηστες όταν δεν έχουν τη δύναμη να εκτοπίζουν κάτι συγκεκριμένο, να αντιπροσωπεύουν κάτι απτό
